မိဖုရားကား
ပုဂံျပည္၌ ၆၁၂ ခုတြင္ နန္းတက္ေသာ ဥဇနာမင္းႀကီး၏ မိဖုရားႀကီး ျဖစ္သည္။
ေနာက္ ၆၁၇ ခုတြင္ နန္းတက္ေသာ သားေတာ္ နရသီဟပေတ့မင္းက ဆက္လက္၍ မိဖုရား ေျမွာက္သည္။
ဤ မိဖုရားေစာ၏ အေၾကာင္းကား ဤသိုတည္း။ ဆိတ္ထိန္းကမ္းျဖဴ ေတာင္သူႀကီး၏ သမီး မေစာျဖစ္၏။ မတ္တတ္ သြားတတ္စ အရြယ္က အဖ ယာထြန္ရာသို႕ ယူသြား၍ သစ္ပင္ေအာက္၌ သိပ္ထားရာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ေျမြငန္းႀကီးတစ္ေကာင္သည္ သူငယ္မကို မထိေစဘဲ ေခြပတ္၍ ဦးေခါင္းကို ပါးပ်ဉ္းျဖင့္ မိုးလ်က္ ေနေလ၏။ အဖ ျမင္၍ အလ်င္အျမန္ ေျပးလာေသာ္ ေျမြႀကီးသည္ ခြာထြက္သြားေလ၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ပညာရွိတို႕ ၾကားေသာ္ ထိုသူငယ္မသည္ အထင္အရွား ေကာင္းစားလိမ့္မည္ဟု ေျပာၾကေလ၏။
သူငယ္မ၏ မိဘမ်ားလည္း အတန္အတန္ ၾကြယ္ဝၾကသူတို့ျဖစ္၍ ထိုသူငယ္မကို ဝတ္စားတန္ဆာ ေကာင္းစြာ ဆင္ယင္ကာ အထိန္းသည္တို႕ႏွင့္ ထားေပ၏။
၁၂ ႏွစ္ရြယ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ထိုသူငယ္မ စိုက္ေသာ ျမတ္ေလးပင္ရံုတစ္ရံုတြင္ ပုန္းညက္ ၊ စံကား ၊ ခ်ရား သံုးမ်ိဳး ပြင့္ေလသည္။ ပညာရွိတို႕ကလည္း ဤသူငယ္မဧကန္ ျမင့္ျမတ္ေသာသူ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ေဟာေျပာၾကျပန္၏။
ဥဇနာမင္းသည္ နတ္ေတာ္လ၌ မဟာဂီရိ နတ္ေမာင္ႏွမကို ပူေဇာ္ရန္ ပုပၸါးေတာင္သို႕ တက္လာရာ ဆိတ္ထိန္းကမ္းျဖဴရြာ၌ ပန္းတစ္ပင္မွ သံုးမ်ိဳးပြင့္ေၾကာင္း ၾကားရ၍ ရႈစားရန္ ဝင္ေရာက္လာေလ၏။ ထိုအခါ ပန္းသီတံႏွင့္ ပန္းစိုက္ေနေသာ ထိုမိန္းမငယ္ကို ျမင္လ်ွင္ အဆင္းအဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္သည္ႏွင့္ ေကာက္ယူေတာ္မူေလ၏။ ထိုသူငယ္မမွာ အပါးေတာ္ဝယ္ အၿမဲခစားရ၏။
တစ္ခါ၌ မင္းႀကီး၏ ေက်ာကုန္းေတာ္ဝယ္ ယားသည္ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ဟု မဆိုဘဲ အယားေဖ်ာက္ဘိဟုသာ မိန္႕ေတာ္မူ၏။ သူငယ္မလည္း ေနရာမလြဲ ခ်က္ခ်င္းေဖ်ာက္ေပ၏။
ဤသို႕ ေဖ်ာက္ဖန္မ်ားေသာ္ " ဟယ္ ေမာင္းမငယ္ ယားသည့္ေနရာကို မည္သည့္ေနရာဟု မဆိုဘဲႏွင့္ အသို႕သိသနည္း " ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
" အရွင္မင္းႀကီး ျမတ္ေသာသူတို့၏ ကိုယ္ေတာ္သည္ အလြန္နူးညံ့၏။ ယားေသာေနရာတြင္ အေရးအေၾကာင္း ထင္ေနတတ္၍ သိပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
ထိုအခါ မင္းႀကီးသည္ ဤသူငယ္မကား ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ေပသည္ဟု ေမာင္းမလည္း မက မိဖုရားသို႕လည္း မက် ခ်ီးေျမွာက္ထား၍ သြားေတာ္မူရာ အၿမဲခစားလိုက္ပါရ၏။
ဥဇနာမင္းႀကီး နတ္ရြာစံ၍ သားေတာ္ နရသီဟပေတ့ မင္းျဖစ္ေသာအခါ ထိုမိန္းမကို မိဖုရားေျမွာက္၍ မိဖုရားေစာ ဟု ထင္ရွား လာေလ၏။
ဤနရသီဟပေတ့ကား အျငဴအစူ အမ်က္ေစာင္းမာန္ျပင္း၍ ၾကမ္းတမ္း၏။ ဤမင္းကို မိဖုရားေစာသာလ်ွင္ ေဖ်ာင္းဖ်သြန္သင္ ေစာင့္ေရွာက္ရပံုတို႕ကို ျပေပအံ့။
အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံကို ျပန္ေခၚရန္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
နရသီဟပေတ့မင္းတြင္ ပညာရွိ အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံ ဟူ၍ ရွိ၏။ ထိုအမတ္ႀကီးသည္ ဤနရသီဟပေတ့ကို ထီးနန္းရရန္ ကူညီေစာင္မ၍ ေပးဖူး၏။ ဤေက်းဇူးကို မဆပ္ ၊ မခ်ီးမေျမွာက္ ေနေလသျဖင့္ အမတ္ႀကီးက စိတ္နာ၍ မင္းႀကီး၏ အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍ ' ပန္းပြတ္သည္ေျမး ' ဟု ေခၚဆိုေလ၏။ (မင္းႀကီး၏ မယ္ေတာ္မွာ မင္းမ်ိဳးမဟုတ္ ၊ ျမစ္သာရြာ ပန္းပြတ္သည္၏ သမီး ျဖစ္ေလသည္)
ဤသို႕ အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍ ဆိုသည္ကို မင္းႀကီးအမ်က္ထြက္၍ ရာဇသၾကၤ ံကို ရာထူးစည္းစိမ္မွ နုတ္ၿပီးလ်ွင္ ေအာက္အရပ္ ဒလသို႕ ပို႕လိုက္ေလ၏။ မင္းႀကီးမွာလည္း တိုင္ပင္စရာ ပညာရွိ မရွိေတာ့သျဖင့္ မိႈင္၍သာ ေနရေလ၏။
ထိုအခါမွ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး မိႈင္ေန၍ အက်ိဳးရွိမည္ မဟုတ္ပါ။ ရွိေသာ အမတ္ ၊ စစ္သူႀကီး စသည္တို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္စီမံေတာ္ မူပါ။ သို႕မဟုတ္လ်ွင္လည္း ပညာရွိ ရာဇသၾကၤ ံ အမတ္ႀကီးကို ျပန္ေခၚ၍ တိုင္ပင္စီမံေတာ္မူပါ။ ေန႕ရက္ၾကာလ်ွင္ သူပုန္သူကန္တို႕ ပိုမိုအားႀကီးလာပါလိမ့္မည္ " ဟု ေလ်ွာက္ေလ၏။
ဤအခါတြင္မွ မင္းႀကီးသတိရ၍ အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံကို ျပန္၍ေခၚယူ ေသာင္းက်န္းရာတို႕သို႕ ေစလႊတ္စီမံ ခန္႕ခြဲေစသျဖင့္ အေရးခပ္သိမ္း ၿပီးၿငိမ္းေလေတာ႔သတည္း။
သေရပစၥပေတ့အတြက္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
ေသာင္းက်န္းရာ တစ္ေနရာသို႕ သေရပစၥပေတ့ အမတ္ကို ႀကီးမႉး၍ လႊတ္လိုက္၏။ အစီအမံ ညံ့သျဖင့္ ညအခါ၌ စစ္လန္႕၍ တပ္ပ်က္ေလသည္ကို မင္းႀကီးၾကားေသာ္ ရန္သူႏွင့္မတိုက္မီ တပ္ပ်က္ရသေလာဟု အမ်က္ထြက္၍ သေရပစၥပေတ့ကို သတ္မည္ရွိရာ အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံက ကယ္မ ေလ်ွာက္ေပးေသာေၾကာင့္ အသက္ခ်မ္းသာရေလ၏။
တစ္ခါ မင္းႀကီးက အတြင္းသင္းမႉး ရာထူးကို အဘယ္သူအား ေပးသင့္သည္ကို မိဖုရားေစာအား တိုင္ပင္၏။ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး သေရပစၥပေတ့သည္ က်ြန္ေတာ္ရင္း ျဖစ္၍ အၿမဲယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ ေသေကာင္းေလၿပီးမွ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေသာ ေက်းဇူးေတာ္လည္း ႀကီးလွပါသည္။ သို႕ေၾကာင့္ သေရပစၥပေတ့ကို ခန္႕ထားသင့္ပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
မင္းႀကီးလည္း မိဖုရား၏ စကားကိုယူ၍ ထိုအတိုင္းပင္ ခန္႕ထားလိုက္ေလသတည္း။
ေမာင္းမငယ္ တစ္ေယာက္အတြက္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီးကား အနာေရာဂါ ကင္း၏။ ေခ်သည္ သမ္းသည္မ်ွ မရွိစဖူး ျဖစ္၍ ေရွ႕ေတာ္ဝယ္ မေခ် မသမ္းၾကရ။ ေခ်ေသာ္ သမ္းေသာ္ မ်က္ေတာ္မူ၏။
အခါတစ္ပါး၌ ေမာင္းမငယ္ တစ္ေယာက္သည္ ေရွ႕ေတာ္တြင္ ေခ်ခ်င္ေသာေၾကာင့္ မေအာင့္နိုင္ပဲ မင္းႀကီး မၾကားေစရန္ အိုးႀကီးတစ္ခုတြင္ မ်က္ႏွာအပ္၍ ေခ်မိ၏။ အျပင္တြင္ ေခ်သည္ထက္ အသံျပင္းသြားေလ၏။
မင္းႀကီး ၾကားသိၿပီး ေမးျမန္းကာ အမ်က္ထြက္မည္ရွိရာ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး ေခ်ျခင္း သမ္းျခင္းကား ၉၆ ပါး အနာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မင္းႀကီးမွာသာ အနာကင္း၍ ေခ်ျခင္း ၊ သမ္းျခင္း မရွိပါ။ လူအေပါင္းတို႕ကား ေခ်ျခင္း ၊ သမ္းျခင္း ႏွင့္ မကင္းပါ။ မခ်ဳပ္တည္း နိုင္ေသာေၾကာင့္သာ ေခ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္ေလ၏။
ဤသို႕ျဖစ္လ်ွင္ ငါမသိ၍ ေရွးက အမ်က္ထြက္မိခဲ့၏ဟု ေနာင္တရေတာ္ မူေလ၏။
ခါးရမ္းသီး
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီးသည္ စက္ေတာ္ေခၚရာမွ နိုးလ်ွင္ ကိုင္မိသမ်ွႏွင့္ ေမာင္းမတို႕ကို ပစ္ခတ္ရမွ စိတ္ေျပတတ္၏။ သို႕ေၾကာင့္လည္း မိဖုရားေစာသည္ မင္းႀကီး စက္ေတာ္ေခၚလ်ွင္ အနီးအနား၌ လက္နက္ စေသာ မာေက်ာေသာ အရာတို႕ကို သိမ္းယူထား၍ လံုပနီသီး စသည္တို႕ကို ထားေလ၏။
တစ္ခါ၌ စက္ရာက နိုးလ်ွင္ အပါးဝယ္ အသင့္ရွိေသာ လံုပနီသီးႏွင့္ ေမာင္းမငယ္ တစ္ေယာက္ကို ပစ္ခတ္လိုက္ရာ ခါးေရာင္ရမ္း သြားေလ၏။ ထိုအခါမွ စ၍ လံုပနီသီးကို ' ခါးရမ္းသီး ' ၊ ' ခရမ္းသီး ' ဟု ေခၚေဝၚၾကသည္ ဟူ၏။
ေလာကဓံတရားကို ေလ်ွာက္တင္ပံု
သကၠရာဇ္ ၆၄၆ ခုတြင္ တရုတ္မ်ား ပုဂံကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾကရာ နရသီဟပေတ့ မခံနိုင္၍ ေအာက္ျပည္ ပုသိမ္သို႕ ေျပးရေလ၏။ ဤသို႕ တရုတ္ရန္မွ ေျပးရသည္ကိုစြဲ၍ ' တရုတ္ေျပးမင္း ' ဟုလည္း ေခၚေဝၚၾကေလသည္။
ဤမင္းသည္ အလြန္ အစားၾကဴး၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ပြဲေတာ္တည္လ်ွင္ ဟင္းခြက္သံုးရာျပည့္မွ တည္ေသာ ဟူ၏။
ယခု ေျပးလႊားရစဉ္၌ ဟင္းခြက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္သာ ရနိုင္သျဖင့္ ထိုရသမ်ွႏွင့္ ဆက္သည္ကို ငါ ဆင္းရဲလွ၏ဟု ငိုေသာ ဟူ၏။
ဤအခါမွ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး ေလာက၌ ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသားျခင္းကား မကင္းပါ။ စၾကာဝေတး မႏၶာတ္မင္း တို႕ပင္လည္း ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာႏွင့္ မကင္းနိုင္ပါ။ တရားျဖင့္ ေျဖေတာ္မူပါ " ဟု အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပသေလ်ွာက္ထားမွ မင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေလသတည္း။
အထက္သို႕ ဆန္တက္ေရးအတြက္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
မင္းႀကီးသည္ အထက္ ပုဂံျပည္သို႕ျပန္၍ ဆန္တက္သင့္ မတက္သင့္ မိဖုရားေစာအား တိုင္ပင္၏။ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး ျပည္ထဲေရးကို ေထာက္ေသာ္ ဆန္တက္ရန္ မသင့္ေသးပါ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြပ္အညႇပ္ ျပင္းေသာေၾကာင့္ ျပည္သူျပည္သားတို႕ အရွင္မင္းႀကီးထံ ျပန္၍ မဝင္ၾကေသးပါ။ ျပည္သူမႉးမတ္ အေျခြအရံ အင္အားမရွိဘဲ ေနျပည္ေတာ္သို႕ ဝင္၍ေနေခ်က ရန္သူအားကို ခံနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
အရွင္မင္းႀကီးသည္ ေရွးက အကြ်န္ုပ္ ေလ်ာက္ထားသည္ကို မနာယူခဲ့ပါ။ ' ျပည့္ဝမ္းကို မေဖာက္ရာ ၊ ျပည့္ဦးကင္းကို မႏွိမ္ရာ ၊ ျပည့္တံခြန္ကို မလွဲရာ။ ျပည့္မ်က္စိကို မထုတ္ရာ ၊ ျပည့္စြယ္ကို မခ်ိဳးရာ ၊ ျပည့္မ်က္ႏွာကို မဖ်က္ရာ ၊ ျပည့္ေျချပည့္လက္ကို မျဖတ္ရာ ' ဟု အကြ်န္ုပ္ ေလ်ွာက္ခဲ့ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီး မနာယူ၍ ယခုကဲ့သို႕ ဒုကၡေတြ႕ရပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
မင္းႀကီးက ထိုအေၾကာင္းကို ေမးျမန္း၍ ေလ်ွာက္သည္ကား
" ျပည့္ႀကီးဝမ္းႏွင့္တူေသာ သူေဌးသူၾကြယ္တို႕ကို အျပစ္မရွိဘဲ အျပစ္ရွာ၍ ပစၥည္းဥစၥာကို ယူျခင္း ၊ ၎တို႕ ေသေသာအခါ အေမြခံ သားသမီးရွိလ်က္ မင္းက သိမ္းယူျခင္းတို႕သည္ ျပည့္ဝမ္းကို ေဖာက္သည္မည္၏။ "
" ျပည့္ဦးကင္းႏွင့္ တူေသာ မႉးမတ္ႀကီးတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ ျပည့္ဦးကင္းကို ႏွိမ္သည္ မည္၏။ "
" ျပည့္တံခြန္ႏွင့္တူေသာ ရေသ့ ရဟန္း သူေတာ္ေကာင္း ပညာရွိတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ေတာ္မူျခင္းသည္ ျပည့္တံခြန္ကို လွဲသည္ မည္၏။ "
" ျပည့္မ်က္စိႏွင့္တူေသာ ပိဋကတ္ ေဗဒင္တတ္ ပညာရွိတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ျခင္းသည္ ျပည့္မ်က္စိကို ထုတ္သည္ မည္၏။ "
" ျပည္၏ အစြယ္ႏွင့္တူေသာ မင္းညီမင္းသားတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ျခင္းသည္ ျပည့္စြယ္ကို ခ်ိဳးသည္ မည္၏။ "
" ျပည့္မ်က္ႏွာႏွင့္တူေသာ သားပ်ိဳ ၊ သမီးပ်ိဳ ၊ သူ႕မယားတို႕ကို အနိုင္အထက္ ယူျခင္းသည္ ျပည့္မ်က္ႏွာကို ဖ်က္သည္ မည္၏။ "
" ျပည့္ေျခ ၊ ျပည့္လက္ႏွင့္တူေသာ သူရဲသူခက္ စစ္သည္တို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ျခင္းသည္ ျပည့္ေျခ ၊ ျပည့္လက္တို႕ကို ျဖတ္သည္ မည္၏ " ဟူ၍ ေလ်ွာက္ေပ၏။
မင္းႀကီးလည္း ရွင္မိဖုရား ေရွးက ဤကဲ့သို႕ စံုလင္ေသခ်ာစြာ ငါ့ကို ေလ်ွာက္တင္ပါလ်ွင္ ဤသို႕ျဖစ္ရမည္ မဟုတ္ဟု ေနာင္တ ရေတာ္မူ၏။
တစ္ဖန္ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး သားေတာ္ ၊ ျပည္စား သီဟသူအား စားသံုးရန္ ဝက္ေပါင္ ေပးေနက်ကို ဝက္လက္ ရေအာင္ သီဟသူ၏ မယ္ေတာ္က တိတ္တဆိတ္ ၾကံေပးဖူးသျဖင့္ အရွင္မင္းႀကီးက သီဟသူကို ' ဝက္လက္ခိုးမသား ' ဟု မၾကာမၾကာ ေခၚသည္ကို သီဟသူ စိတ္နာေနပါသည္။ ယခု ဆန္တက္လ်ွင္ ထိုျပည္စား သီဟသူက အရွင္မင္းႀကီးကို ရန္ျပဳပါလိမ့္မည္ " ဟု ေလ်ွာက္ေလ၏။
" ရွင္မိဖုရား သင့္အစ္ကို (ပုသိမ္စား ဥဇနာ) က သတ္မည္ ယူသြားရာ၌ ငါ ကယ္၍ အသက္လြတ္ေလသည္။ အဘယ္မွာ ငါ့ကို ရန္ျပဳအံ့နည္း " ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။
ထိုေနာက္ မိဖုရားေစာ၏ စကားကို နားမေထာင္ဘဲ ဆန္တက္ေလရာ ျပည္ၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ သားေတာ္ ျပည္စား သီဟသူသည္ မိဖုရားေစာ ျမင္သည့္အတိုင္း ခမည္းေတာ္အား အဆိပ္ခတ္ေသာ စားေတာ္ကို ဆက္ေလ၏။ မစားေနေသာ္ ဓား ၊ လွံ ၊ လက္နက္ျဖင့္ သတ္မည္ျပဳမွ မိဖုရားေစာက ဤသို႕ ေလ်ွာက္၏။ " အရွင္မင္းႀကီး ဓား ၊ လွံ ၊ လက္နက္ျဖင့္ ေသြးရဲသံရဲ ျပတ္သတ္၍ ေသရသည္ထက္ အဆိပ္ကို စား၍ ေသရသည္က ျမတ္ေသး၏ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
မင္းႀကီးလည္း မိဖုရားေစာ၏ စကားကိုယူ၍ " ငါသည္ နိဗၺာန္သို႕ မေရာက္မီအၾကား ျဖစ္ေလရာဘဝ၌ သားေယာက်္ား မရသည္ ျဖစ္ေစေသာ္ " ဟု လက္စြပ္ေတာ္ကို ေရစက္ခ်၍ မိဖုရားေစာအား အပ္ၿပီးလ်ွင္ စားေတာ္မူေသာခဏ၌ အနိစၥေရာက္ရရွာေလ၏။
ရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးအား နန္းတင္ေပးပံု
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ သားေတာ္ ဒလစား ေက်ာ္စြာသည္ ၆၄၈ ခုတြင္ နန္းတက္၏။ ခမည္းေတာ္ လက္ထက္က ေကြ်းေမြးသူေကာင္းျပဳထားသူ အသခၤယာ ၊ ရာဇသၾကၤ ံ ၊ သီဟသူ ရွမ္းညီေနာင္ သံုးေယာက္အား ၿမိဳ႕စားေပး၍ ဆက္လက္ ၾကည့္ရႈထားေတာ္မူ၏။
ေက်ာ္စြာ မင္းကား မိဖုရားေစာကို အတိုင္အပင္ မရွိ မခ်ီးမေျမွာက္ ေနဘိ၏။ ဤကို မိဖုရားေစာ စိတ္နာသည္ႏွင့္ ထိုရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ညီညြတ္ၿပီးလ်ွင္ ျမင္းစိုင္းအရပ္၌ ဘုရား ၊ ဂူ ၊ ေက်ာင္း ႀကီးက်ယ္စြာ ေဆာက္ေစ၏။ ၿပီးလ်ွင္ မင္းႀကီးအား သာဓုေခၚ ၾကြေတာ္မူပါဟု ျဖားေယာင္းေခၚယူ ျမင္းစိုင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ မင္းႀကီးကို ဖမ္း၍ အတင္းေခါင္းရိတ္ ၊ သကၤန္းဝတ္ေစၿပီးေသာ္ ထိုေက်ာင္း၌ အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ ထားေလ၏။
ညီေနာင္သံုးပါးတို႕သည္လည္း မိမိတို႕ စားရေသာ ၿမိဳ႕တို႕တြင္ အသီးသီး မင္းၿပိဳင္ျပဳၾကေလ၏။ ပုဂံတြင္ကား ေက်ာ္စြာမင္း၏ သား ေစာနစ္ကို နန္းေစာင့္မင္း မ်ွေလာက္သာ ထားေလသတည္း။
ပင္းယတြင္ နန္းဖြင့္မဂၤလာ စီမံေပးပံု
ရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးအနက္ ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ဦး နတ္ရြာစံသျဖင့္ ညီအနယ္ဆံုး သီဟသူသည္ ပင္းယၿမိဳ႕ကို ၆၇၄ ခုတြင္ မင္းျပဳ၏။
ၿမိဳ႕နန္းတည္ၿပီးလ်ွင္ နန္းဖြင့္ နန္းသိမ္း စေသာ အစီအရင္ကို နားမလည္ၾကသည္ႏွင့္ ပုဂံမိဖုရား ဖြားေစာအား ပင့္ခ်ီၾကရေလ၏။ ဖြားေစာက " သင္တို႕ ေကာင္းစားသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ယခုမွ ငါ့ကို သတိရသည္ " ဆို၍ မလိုက္ဘဲေန၏။ ေနာက္အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေလမွ လိုက္လာခဲ့ၿပီးလ်ွင္ နန္းဖြင့္မဂၤလာ စေသာ မဂၤလာအခမ္းအနား အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႕ကို စီမံေပးရေလ၏။ ထိုအခမ္းအနားတို႕မွာ ပုဂံမွာကဲ့သို႕ပင္ အလြန္ႀကီးက်ယ္ စည္ကားေလသည္။ ဖြားေစာက " အသင္တို႕ ဘုန္းႀကီးေပစြ " ဆို၍ အေနာ္ရထာ လက္ထက္ကပင္ရွိေသာ ေရႊေသာက္ေရတင္ ႏွင့္ ေရႊခါးႀကိဳးကို ေပး၏။ သီဟသူကလည္း ႀကီးစြာခ်ီးေျမွာက္ေပ၏။
ပထမ၌ ဆိတ္ထိန္းကမ္းျဖဴရြာ ေတာင္သူႀကီး သမီးငယ္ မယ္ေစာ ၊ ဒုတိယ ဥဇနာမင္းႀကီးထံ၌ ေမာင္းမငယ္ မိဖုရားမေစာ ၊ တတိယ နရသီဟပေတ့ လက္ထက္၌ မိဖုရားႀကီး မိဖုရားေစာ ၊ စတုတၴ ေစာနစ္တို႕ လက္ထက္၌ ဖြားေစာဟု တြင္သည္။ (ေစာနစ္မွာ ေက်ာ္စြာ၏ သား နရသီဟပေတ့၏ ေျမး ျဖစ္သျဖင့္ နရသီဟပေတ့ႏွင့္စပ္၍ အဖြားပင္ ေတာ္သည္။ သို႕ေၾကာင့္ ဖြားေစာ တြင္ေလသည္။)
ဤသို႕ ပုဂံမင္း သံုးဆက္ ေလးဆက္ အျမတ္တင္ခံ၍ အစီအရင္ကို ေပးနိုင္ေသာ အဆင္းအဂၤါ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေထာင္မက အေရာင္အဆင္းလွေသာ မိန္းမတို႕ထက္ အစိုးရေသာ မိဖုရားဖြားေစာ အေၾကာင္းကား ၿပီး၏။
====================
Myanmarsar
ဤ မိဖုရားေစာ၏ အေၾကာင္းကား ဤသိုတည္း။ ဆိတ္ထိန္းကမ္းျဖဴ ေတာင္သူႀကီး၏ သမီး မေစာျဖစ္၏။ မတ္တတ္ သြားတတ္စ အရြယ္က အဖ ယာထြန္ရာသို႕ ယူသြား၍ သစ္ပင္ေအာက္၌ သိပ္ထားရာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ေျမြငန္းႀကီးတစ္ေကာင္သည္ သူငယ္မကို မထိေစဘဲ ေခြပတ္၍ ဦးေခါင္းကို ပါးပ်ဉ္းျဖင့္ မိုးလ်က္ ေနေလ၏။ အဖ ျမင္၍ အလ်င္အျမန္ ေျပးလာေသာ္ ေျမြႀကီးသည္ ခြာထြက္သြားေလ၏။ ထိုအေၾကာင္းကို ပညာရွိတို႕ ၾကားေသာ္ ထိုသူငယ္မသည္ အထင္အရွား ေကာင္းစားလိမ့္မည္ဟု ေျပာၾကေလ၏။
သူငယ္မ၏ မိဘမ်ားလည္း အတန္အတန္ ၾကြယ္ဝၾကသူတို့ျဖစ္၍ ထိုသူငယ္မကို ဝတ္စားတန္ဆာ ေကာင္းစြာ ဆင္ယင္ကာ အထိန္းသည္တို႕ႏွင့္ ထားေပ၏။
၁၂ ႏွစ္ရြယ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ထိုသူငယ္မ စိုက္ေသာ ျမတ္ေလးပင္ရံုတစ္ရံုတြင္ ပုန္းညက္ ၊ စံကား ၊ ခ်ရား သံုးမ်ိဳး ပြင့္ေလသည္။ ပညာရွိတို႕ကလည္း ဤသူငယ္မဧကန္ ျမင့္ျမတ္ေသာသူ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ေဟာေျပာၾကျပန္၏။
ဥဇနာမင္းသည္ နတ္ေတာ္လ၌ မဟာဂီရိ နတ္ေမာင္ႏွမကို ပူေဇာ္ရန္ ပုပၸါးေတာင္သို႕ တက္လာရာ ဆိတ္ထိန္းကမ္းျဖဴရြာ၌ ပန္းတစ္ပင္မွ သံုးမ်ိဳးပြင့္ေၾကာင္း ၾကားရ၍ ရႈစားရန္ ဝင္ေရာက္လာေလ၏။ ထိုအခါ ပန္းသီတံႏွင့္ ပန္းစိုက္ေနေသာ ထိုမိန္းမငယ္ကို ျမင္လ်ွင္ အဆင္းအဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္သည္ႏွင့္ ေကာက္ယူေတာ္မူေလ၏။ ထိုသူငယ္မမွာ အပါးေတာ္ဝယ္ အၿမဲခစားရ၏။
တစ္ခါ၌ မင္းႀကီး၏ ေက်ာကုန္းေတာ္ဝယ္ ယားသည္ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ဟု မဆိုဘဲ အယားေဖ်ာက္ဘိဟုသာ မိန္႕ေတာ္မူ၏။ သူငယ္မလည္း ေနရာမလြဲ ခ်က္ခ်င္းေဖ်ာက္ေပ၏။
ဤသို႕ ေဖ်ာက္ဖန္မ်ားေသာ္ " ဟယ္ ေမာင္းမငယ္ ယားသည့္ေနရာကို မည္သည့္ေနရာဟု မဆိုဘဲႏွင့္ အသို႕သိသနည္း " ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
" အရွင္မင္းႀကီး ျမတ္ေသာသူတို့၏ ကိုယ္ေတာ္သည္ အလြန္နူးညံ့၏။ ယားေသာေနရာတြင္ အေရးအေၾကာင္း ထင္ေနတတ္၍ သိပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
ထိုအခါ မင္းႀကီးသည္ ဤသူငယ္မကား ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ေပသည္ဟု ေမာင္းမလည္း မက မိဖုရားသို႕လည္း မက် ခ်ီးေျမွာက္ထား၍ သြားေတာ္မူရာ အၿမဲခစားလိုက္ပါရ၏။
ဥဇနာမင္းႀကီး နတ္ရြာစံ၍ သားေတာ္ နရသီဟပေတ့ မင္းျဖစ္ေသာအခါ ထိုမိန္းမကို မိဖုရားေျမွာက္၍ မိဖုရားေစာ ဟု ထင္ရွား လာေလ၏။
ဤနရသီဟပေတ့ကား အျငဴအစူ အမ်က္ေစာင္းမာန္ျပင္း၍ ၾကမ္းတမ္း၏။ ဤမင္းကို မိဖုရားေစာသာလ်ွင္ ေဖ်ာင္းဖ်သြန္သင္ ေစာင့္ေရွာက္ရပံုတို႕ကို ျပေပအံ့။
အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံကို ျပန္ေခၚရန္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
နရသီဟပေတ့မင္းတြင္ ပညာရွိ အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံ ဟူ၍ ရွိ၏။ ထိုအမတ္ႀကီးသည္ ဤနရသီဟပေတ့ကို ထီးနန္းရရန္ ကူညီေစာင္မ၍ ေပးဖူး၏။ ဤေက်းဇူးကို မဆပ္ ၊ မခ်ီးမေျမွာက္ ေနေလသျဖင့္ အမတ္ႀကီးက စိတ္နာ၍ မင္းႀကီး၏ အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍ ' ပန္းပြတ္သည္ေျမး ' ဟု ေခၚဆိုေလ၏။ (မင္းႀကီး၏ မယ္ေတာ္မွာ မင္းမ်ိဳးမဟုတ္ ၊ ျမစ္သာရြာ ပန္းပြတ္သည္၏ သမီး ျဖစ္ေလသည္)
ဤသို႕ အမ်ိဳးကို ထိခိုက္၍ ဆိုသည္ကို မင္းႀကီးအမ်က္ထြက္၍ ရာဇသၾကၤ ံကို ရာထူးစည္းစိမ္မွ နုတ္ၿပီးလ်ွင္ ေအာက္အရပ္ ဒလသို႕ ပို႕လိုက္ေလ၏။ မင္းႀကီးမွာလည္း တိုင္ပင္စရာ ပညာရွိ မရွိေတာ့သျဖင့္ မိႈင္၍သာ ေနရေလ၏။
ထိုအခါမွ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး မိႈင္ေန၍ အက်ိဳးရွိမည္ မဟုတ္ပါ။ ရွိေသာ အမတ္ ၊ စစ္သူႀကီး စသည္တို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္စီမံေတာ္ မူပါ။ သို႕မဟုတ္လ်ွင္လည္း ပညာရွိ ရာဇသၾကၤ ံ အမတ္ႀကီးကို ျပန္ေခၚ၍ တိုင္ပင္စီမံေတာ္မူပါ။ ေန႕ရက္ၾကာလ်ွင္ သူပုန္သူကန္တို႕ ပိုမိုအားႀကီးလာပါလိမ့္မည္ " ဟု ေလ်ွာက္ေလ၏။
ဤအခါတြင္မွ မင္းႀကီးသတိရ၍ အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံကို ျပန္၍ေခၚယူ ေသာင္းက်န္းရာတို႕သို႕ ေစလႊတ္စီမံ ခန္႕ခြဲေစသျဖင့္ အေရးခပ္သိမ္း ၿပီးၿငိမ္းေလေတာ႔သတည္း။
သေရပစၥပေတ့အတြက္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
ေသာင္းက်န္းရာ တစ္ေနရာသို႕ သေရပစၥပေတ့ အမတ္ကို ႀကီးမႉး၍ လႊတ္လိုက္၏။ အစီအမံ ညံ့သျဖင့္ ညအခါ၌ စစ္လန္႕၍ တပ္ပ်က္ေလသည္ကို မင္းႀကီးၾကားေသာ္ ရန္သူႏွင့္မတိုက္မီ တပ္ပ်က္ရသေလာဟု အမ်က္ထြက္၍ သေရပစၥပေတ့ကို သတ္မည္ရွိရာ အမတ္ႀကီး ရာဇသၾကၤ ံက ကယ္မ ေလ်ွာက္ေပးေသာေၾကာင့္ အသက္ခ်မ္းသာရေလ၏။
တစ္ခါ မင္းႀကီးက အတြင္းသင္းမႉး ရာထူးကို အဘယ္သူအား ေပးသင့္သည္ကို မိဖုရားေစာအား တိုင္ပင္၏။ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး သေရပစၥပေတ့သည္ က်ြန္ေတာ္ရင္း ျဖစ္၍ အၿမဲယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ ေသေကာင္းေလၿပီးမွ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေသာ ေက်းဇူးေတာ္လည္း ႀကီးလွပါသည္။ သို႕ေၾကာင့္ သေရပစၥပေတ့ကို ခန္႕ထားသင့္ပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
မင္းႀကီးလည္း မိဖုရား၏ စကားကိုယူ၍ ထိုအတိုင္းပင္ ခန္႕ထားလိုက္ေလသတည္း။
ေမာင္းမငယ္ တစ္ေယာက္အတြက္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီးကား အနာေရာဂါ ကင္း၏။ ေခ်သည္ သမ္းသည္မ်ွ မရွိစဖူး ျဖစ္၍ ေရွ႕ေတာ္ဝယ္ မေခ် မသမ္းၾကရ။ ေခ်ေသာ္ သမ္းေသာ္ မ်က္ေတာ္မူ၏။
အခါတစ္ပါး၌ ေမာင္းမငယ္ တစ္ေယာက္သည္ ေရွ႕ေတာ္တြင္ ေခ်ခ်င္ေသာေၾကာင့္ မေအာင့္နိုင္ပဲ မင္းႀကီး မၾကားေစရန္ အိုးႀကီးတစ္ခုတြင္ မ်က္ႏွာအပ္၍ ေခ်မိ၏။ အျပင္တြင္ ေခ်သည္ထက္ အသံျပင္းသြားေလ၏။
မင္းႀကီး ၾကားသိၿပီး ေမးျမန္းကာ အမ်က္ထြက္မည္ရွိရာ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး ေခ်ျခင္း သမ္းျခင္းကား ၉၆ ပါး အနာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မင္းႀကီးမွာသာ အနာကင္း၍ ေခ်ျခင္း ၊ သမ္းျခင္း မရွိပါ။ လူအေပါင္းတို႕ကား ေခ်ျခင္း ၊ သမ္းျခင္း ႏွင့္ မကင္းပါ။ မခ်ဳပ္တည္း နိုင္ေသာေၾကာင့္သာ ေခ်ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္ေလ၏။
ဤသို႕ျဖစ္လ်ွင္ ငါမသိ၍ ေရွးက အမ်က္ထြက္မိခဲ့၏ဟု ေနာင္တရေတာ္ မူေလ၏။
ခါးရမ္းသီး
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီးသည္ စက္ေတာ္ေခၚရာမွ နိုးလ်ွင္ ကိုင္မိသမ်ွႏွင့္ ေမာင္းမတို႕ကို ပစ္ခတ္ရမွ စိတ္ေျပတတ္၏။ သို႕ေၾကာင့္လည္း မိဖုရားေစာသည္ မင္းႀကီး စက္ေတာ္ေခၚလ်ွင္ အနီးအနား၌ လက္နက္ စေသာ မာေက်ာေသာ အရာတို႕ကို သိမ္းယူထား၍ လံုပနီသီး စသည္တို႕ကို ထားေလ၏။
တစ္ခါ၌ စက္ရာက နိုးလ်ွင္ အပါးဝယ္ အသင့္ရွိေသာ လံုပနီသီးႏွင့္ ေမာင္းမငယ္ တစ္ေယာက္ကို ပစ္ခတ္လိုက္ရာ ခါးေရာင္ရမ္း သြားေလ၏။ ထိုအခါမွ စ၍ လံုပနီသီးကို ' ခါးရမ္းသီး ' ၊ ' ခရမ္းသီး ' ဟု ေခၚေဝၚၾကသည္ ဟူ၏။
ေလာကဓံတရားကို ေလ်ွာက္တင္ပံု
သကၠရာဇ္ ၆၄၆ ခုတြင္ တရုတ္မ်ား ပုဂံကို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾကရာ နရသီဟပေတ့ မခံနိုင္၍ ေအာက္ျပည္ ပုသိမ္သို႕ ေျပးရေလ၏။ ဤသို႕ တရုတ္ရန္မွ ေျပးရသည္ကိုစြဲ၍ ' တရုတ္ေျပးမင္း ' ဟုလည္း ေခၚေဝၚၾကေလသည္။
ဤမင္းသည္ အလြန္ အစားၾကဴး၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ပြဲေတာ္တည္လ်ွင္ ဟင္းခြက္သံုးရာျပည့္မွ တည္ေသာ ဟူ၏။
ယခု ေျပးလႊားရစဉ္၌ ဟင္းခြက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္သာ ရနိုင္သျဖင့္ ထိုရသမ်ွႏွင့္ ဆက္သည္ကို ငါ ဆင္းရဲလွ၏ဟု ငိုေသာ ဟူ၏။
ဤအခါမွ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး ေလာက၌ ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသားျခင္းကား မကင္းပါ။ စၾကာဝေတး မႏၶာတ္မင္း တို႕ပင္လည္း ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာႏွင့္ မကင္းနိုင္ပါ။ တရားျဖင့္ ေျဖေတာ္မူပါ " ဟု အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပသေလ်ွာက္ထားမွ မင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေလသတည္း။
အထက္သို႕ ဆန္တက္ေရးအတြက္ ေလ်ွာက္တင္ပံု
မင္းႀကီးသည္ အထက္ ပုဂံျပည္သို႕ျပန္၍ ဆန္တက္သင့္ မတက္သင့္ မိဖုရားေစာအား တိုင္ပင္၏။ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး ျပည္ထဲေရးကို ေထာက္ေသာ္ ဆန္တက္ရန္ မသင့္ေသးပါ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြပ္အညႇပ္ ျပင္းေသာေၾကာင့္ ျပည္သူျပည္သားတို႕ အရွင္မင္းႀကီးထံ ျပန္၍ မဝင္ၾကေသးပါ။ ျပည္သူမႉးမတ္ အေျခြအရံ အင္အားမရွိဘဲ ေနျပည္ေတာ္သို႕ ဝင္၍ေနေခ်က ရန္သူအားကို ခံနိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
အရွင္မင္းႀကီးသည္ ေရွးက အကြ်န္ုပ္ ေလ်ာက္ထားသည္ကို မနာယူခဲ့ပါ။ ' ျပည့္ဝမ္းကို မေဖာက္ရာ ၊ ျပည့္ဦးကင္းကို မႏွိမ္ရာ ၊ ျပည့္တံခြန္ကို မလွဲရာ။ ျပည့္မ်က္စိကို မထုတ္ရာ ၊ ျပည့္စြယ္ကို မခ်ိဳးရာ ၊ ျပည့္မ်က္ႏွာကို မဖ်က္ရာ ၊ ျပည့္ေျချပည့္လက္ကို မျဖတ္ရာ ' ဟု အကြ်န္ုပ္ ေလ်ွာက္ခဲ့ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီး မနာယူ၍ ယခုကဲ့သို႕ ဒုကၡေတြ႕ရပါသည္ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
မင္းႀကီးက ထိုအေၾကာင္းကို ေမးျမန္း၍ ေလ်ွာက္သည္ကား
" ျပည့္ႀကီးဝမ္းႏွင့္တူေသာ သူေဌးသူၾကြယ္တို႕ကို အျပစ္မရွိဘဲ အျပစ္ရွာ၍ ပစၥည္းဥစၥာကို ယူျခင္း ၊ ၎တို႕ ေသေသာအခါ အေမြခံ သားသမီးရွိလ်က္ မင္းက သိမ္းယူျခင္းတို႕သည္ ျပည့္ဝမ္းကို ေဖာက္သည္မည္၏။ "
" ျပည့္ဦးကင္းႏွင့္ တူေသာ မႉးမတ္ႀကီးတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ ျပည့္ဦးကင္းကို ႏွိမ္သည္ မည္၏။ "
" ျပည့္တံခြန္ႏွင့္တူေသာ ရေသ့ ရဟန္း သူေတာ္ေကာင္း ပညာရွိတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ေတာ္မူျခင္းသည္ ျပည့္တံခြန္ကို လွဲသည္ မည္၏။ "
" ျပည့္မ်က္စိႏွင့္တူေသာ ပိဋကတ္ ေဗဒင္တတ္ ပညာရွိတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ျခင္းသည္ ျပည့္မ်က္စိကို ထုတ္သည္ မည္၏။ "
" ျပည္၏ အစြယ္ႏွင့္တူေသာ မင္းညီမင္းသားတို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ျခင္းသည္ ျပည့္စြယ္ကို ခ်ိဳးသည္ မည္၏။ "
" ျပည့္မ်က္ႏွာႏွင့္တူေသာ သားပ်ိဳ ၊ သမီးပ်ိဳ ၊ သူ႕မယားတို႕ကို အနိုင္အထက္ ယူျခင္းသည္ ျပည့္မ်က္ႏွာကို ဖ်က္သည္ မည္၏။ "
" ျပည့္ေျခ ၊ ျပည့္လက္ႏွင့္တူေသာ သူရဲသူခက္ စစ္သည္တို႕ကို မေထာက္မခ်င့္ မ်က္ျခင္းသည္ ျပည့္ေျခ ၊ ျပည့္လက္တို႕ကို ျဖတ္သည္ မည္၏ " ဟူ၍ ေလ်ွာက္ေပ၏။
မင္းႀကီးလည္း ရွင္မိဖုရား ေရွးက ဤကဲ့သို႕ စံုလင္ေသခ်ာစြာ ငါ့ကို ေလ်ွာက္တင္ပါလ်ွင္ ဤသို႕ျဖစ္ရမည္ မဟုတ္ဟု ေနာင္တ ရေတာ္မူ၏။
တစ္ဖန္ မိဖုရားေစာက " အရွင္မင္းႀကီး သားေတာ္ ၊ ျပည္စား သီဟသူအား စားသံုးရန္ ဝက္ေပါင္ ေပးေနက်ကို ဝက္လက္ ရေအာင္ သီဟသူ၏ မယ္ေတာ္က တိတ္တဆိတ္ ၾကံေပးဖူးသျဖင့္ အရွင္မင္းႀကီးက သီဟသူကို ' ဝက္လက္ခိုးမသား ' ဟု မၾကာမၾကာ ေခၚသည္ကို သီဟသူ စိတ္နာေနပါသည္။ ယခု ဆန္တက္လ်ွင္ ထိုျပည္စား သီဟသူက အရွင္မင္းႀကီးကို ရန္ျပဳပါလိမ့္မည္ " ဟု ေလ်ွာက္ေလ၏။
" ရွင္မိဖုရား သင့္အစ္ကို (ပုသိမ္စား ဥဇနာ) က သတ္မည္ ယူသြားရာ၌ ငါ ကယ္၍ အသက္လြတ္ေလသည္။ အဘယ္မွာ ငါ့ကို ရန္ျပဳအံ့နည္း " ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။
ထိုေနာက္ မိဖုရားေစာ၏ စကားကို နားမေထာင္ဘဲ ဆန္တက္ေလရာ ျပည္ၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ သားေတာ္ ျပည္စား သီဟသူသည္ မိဖုရားေစာ ျမင္သည့္အတိုင္း ခမည္းေတာ္အား အဆိပ္ခတ္ေသာ စားေတာ္ကို ဆက္ေလ၏။ မစားေနေသာ္ ဓား ၊ လွံ ၊ လက္နက္ျဖင့္ သတ္မည္ျပဳမွ မိဖုရားေစာက ဤသို႕ ေလ်ွာက္၏။ " အရွင္မင္းႀကီး ဓား ၊ လွံ ၊ လက္နက္ျဖင့္ ေသြးရဲသံရဲ ျပတ္သတ္၍ ေသရသည္ထက္ အဆိပ္ကို စား၍ ေသရသည္က ျမတ္ေသး၏ " ဟု ေလ်ွာက္၏။
မင္းႀကီးလည္း မိဖုရားေစာ၏ စကားကိုယူ၍ " ငါသည္ နိဗၺာန္သို႕ မေရာက္မီအၾကား ျဖစ္ေလရာဘဝ၌ သားေယာက်္ား မရသည္ ျဖစ္ေစေသာ္ " ဟု လက္စြပ္ေတာ္ကို ေရစက္ခ်၍ မိဖုရားေစာအား အပ္ၿပီးလ်ွင္ စားေတာ္မူေသာခဏ၌ အနိစၥေရာက္ရရွာေလ၏။
ရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးအား နန္းတင္ေပးပံု
နရသီဟပေတ့မင္းႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ သားေတာ္ ဒလစား ေက်ာ္စြာသည္ ၆၄၈ ခုတြင္ နန္းတက္၏။ ခမည္းေတာ္ လက္ထက္က ေကြ်းေမြးသူေကာင္းျပဳထားသူ အသခၤယာ ၊ ရာဇသၾကၤ ံ ၊ သီဟသူ ရွမ္းညီေနာင္ သံုးေယာက္အား ၿမိဳ႕စားေပး၍ ဆက္လက္ ၾကည့္ရႈထားေတာ္မူ၏။
ေက်ာ္စြာ မင္းကား မိဖုရားေစာကို အတိုင္အပင္ မရွိ မခ်ီးမေျမွာက္ ေနဘိ၏။ ဤကို မိဖုရားေစာ စိတ္နာသည္ႏွင့္ ထိုရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ညီညြတ္ၿပီးလ်ွင္ ျမင္းစိုင္းအရပ္၌ ဘုရား ၊ ဂူ ၊ ေက်ာင္း ႀကီးက်ယ္စြာ ေဆာက္ေစ၏။ ၿပီးလ်ွင္ မင္းႀကီးအား သာဓုေခၚ ၾကြေတာ္မူပါဟု ျဖားေယာင္းေခၚယူ ျမင္းစိုင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ မင္းႀကီးကို ဖမ္း၍ အတင္းေခါင္းရိတ္ ၊ သကၤန္းဝတ္ေစၿပီးေသာ္ ထိုေက်ာင္း၌ အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ ထားေလ၏။
ညီေနာင္သံုးပါးတို႕သည္လည္း မိမိတို႕ စားရေသာ ၿမိဳ႕တို႕တြင္ အသီးသီး မင္းၿပိဳင္ျပဳၾကေလ၏။ ပုဂံတြင္ကား ေက်ာ္စြာမင္း၏ သား ေစာနစ္ကို နန္းေစာင့္မင္း မ်ွေလာက္သာ ထားေလသတည္း။
ပင္းယတြင္ နန္းဖြင့္မဂၤလာ စီမံေပးပံု
ရွမ္းညီေနာင္ သံုးဦးအနက္ ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ဦး နတ္ရြာစံသျဖင့္ ညီအနယ္ဆံုး သီဟသူသည္ ပင္းယၿမိဳ႕ကို ၆၇၄ ခုတြင္ မင္းျပဳ၏။
ၿမိဳ႕နန္းတည္ၿပီးလ်ွင္ နန္းဖြင့္ နန္းသိမ္း စေသာ အစီအရင္ကို နားမလည္ၾကသည္ႏွင့္ ပုဂံမိဖုရား ဖြားေစာအား ပင့္ခ်ီၾကရေလ၏။ ဖြားေစာက " သင္တို႕ ေကာင္းစားသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ယခုမွ ငါ့ကို သတိရသည္ " ဆို၍ မလိုက္ဘဲေန၏။ ေနာက္အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေလမွ လိုက္လာခဲ့ၿပီးလ်ွင္ နန္းဖြင့္မဂၤလာ စေသာ မဂၤလာအခမ္းအနား အမ်ိဳးမ်ိဳး တို႕ကို စီမံေပးရေလ၏။ ထိုအခမ္းအနားတို႕မွာ ပုဂံမွာကဲ့သို႕ပင္ အလြန္ႀကီးက်ယ္ စည္ကားေလသည္။ ဖြားေစာက " အသင္တို႕ ဘုန္းႀကီးေပစြ " ဆို၍ အေနာ္ရထာ လက္ထက္ကပင္ရွိေသာ ေရႊေသာက္ေရတင္ ႏွင့္ ေရႊခါးႀကိဳးကို ေပး၏။ သီဟသူကလည္း ႀကီးစြာခ်ီးေျမွာက္ေပ၏။
ပထမ၌ ဆိတ္ထိန္းကမ္းျဖဴရြာ ေတာင္သူႀကီး သမီးငယ္ မယ္ေစာ ၊ ဒုတိယ ဥဇနာမင္းႀကီးထံ၌ ေမာင္းမငယ္ မိဖုရားမေစာ ၊ တတိယ နရသီဟပေတ့ လက္ထက္၌ မိဖုရားႀကီး မိဖုရားေစာ ၊ စတုတၴ ေစာနစ္တို႕ လက္ထက္၌ ဖြားေစာဟု တြင္သည္။ (ေစာနစ္မွာ ေက်ာ္စြာ၏ သား နရသီဟပေတ့၏ ေျမး ျဖစ္သျဖင့္ နရသီဟပေတ့ႏွင့္စပ္၍ အဖြားပင္ ေတာ္သည္။ သို႕ေၾကာင့္ ဖြားေစာ တြင္ေလသည္။)
ဤသို႕ ပုဂံမင္း သံုးဆက္ ေလးဆက္ အျမတ္တင္ခံ၍ အစီအရင္ကို ေပးနိုင္ေသာ အဆင္းအဂၤါ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေထာင္မက အေရာင္အဆင္းလွေသာ မိန္းမတို႕ထက္ အစိုးရေသာ မိဖုရားဖြားေစာ အေၾကာင္းကား ၿပီး၏။
====================
Myanmarsar
No comments:
Post a Comment